Namako

Ik was koud een week in Japan toen vriend J. er vanuit Denemarken op begon aan te dringen dat ik zo snel mogelijk zeekomkommer zou eten. Dat was, volgens hem, namelijk een echte lækkeri. Nu vertrouw ik Scandinaviërs in principe niet als het om eten gaat, want met die Surströmming, Vandgrød en Grønlangkål van ze hebben ze al menig onoplettend tourist te grazen genomen, steeds veinzend deze weerzinwekkende gerechten zelf o-ver-heer-lijk te vinden. Eerst maar eens wat Japanners gevraagd, dus.

"Ja nou!" riep vriend U., "Namako! dat is echt heerlijk, oishii!" Hoe het dan smaakte, wilde ik weten. "Nou, als een stukje fietsband, eigenlijk, met een uitgesproken ammoniaksmaak." Dat leek me niet zo heel oishii, en dat zei ik dus ook. Hij hield voet bij stuk. Vooral in combinatie met een waterglas sake was deze stekelhuidige (want dat is het), niet te versmaden. Ik heb het nog een aantal mensen gevraagd, die allen beweerden dol te zijn op Namako, maar de smaak even consequent als rubber met ammoniak omschreven. Toen ik bij de visboer een paar zeekomkommers zag liggen, wist ik het zeker; dit doornige, drolvormige en gespikkelde zeedier hoefde ik niet te eten.

Momenteel nadert echter oud-en-nieuw, een festijn dat op zich al vier dagen duurt in Japan, en dat de gehele maand december voorafgegaan wordt door een schijnbaar eindeloze serie feesten, de zogenamde boonenkai. Nu is een goed feest met bier en lekker eten verre te verkiezen boven kerstinkopen, kerstliedjes en verwante ellende, dus ik sleep mijn middelbaar gestel trouwhartig van oudjaarsfeestje naar oudjaarsfeestje. Op een ervan, in Kobe, kwam onder algemeen gejuich een schaaltje lillende flinters, in slijmerig vocht, ter tafel. "Rarufu-kun!", riep mijn gastheer, "Namako! Echt Japans! Oshii"

Hadde ik in eenzelfde kennelijke staat verkeerd als hij, had ik waarschijnlijk zonder nadenken de plakjes stekelhuidige naar binnen gewerkt, maar ik moest de volgende dag hardlopen, en was derhalve broodnuchter. Zou ik het durven? Toch maar wel, besloot ik, en at mijn eerste plakje zeekomkommer.

Wat blijkt? Het smaakt als een stukje fietsband met ammoniak, maar dan, tot mijn verbijstering, geweldig lekker. Heus! Namako wa, ooooooooishii desu yo!"