Gevaar

Er is weer eens een tsunami-waarschuwing van kracht. Hoewel ik vlakbij het strand woon, maak ik me niet bijster druk. Ik woon aan de binnenzee, de engte tussen Honshu en Shikoku, en die engte is nu juist niet eng. Reuzengolven die over de Stille Oceaan komen aanrollen breken wel op Shikoku, ik zit hier prima. Wel vraag ik me af welke onbenul op welk VVV kantoor bedacht heeft de Stille Oceaan de Stille Oceaan te noemen. Ik woon er nu een paar jaar naast, en er is niets stils of "pacifisch" aan.

Ik had trouwens andere zaken aan mijn hoofd. Kijk, dat er met enige regelmaat een Nederlandse regering sneeft zijn we ondertussen wel gewend, bovendien is het in Japan niet veel anders. Hier valt ook de ene regering na de andere, hoewel het hier usance is dat de betreffende premier vervolgens ook opdondert, overigens best een aardig idee. Maar dat we ons terugtrekken uit Uruzgan! Houdt dan in Nederland niemand rekening met de landgenoten in den vreemde?

Al snel na het verscheiden van Balk IV bereikten mij berichten van terzake deskundigen dat Nederland ernstig in discrediet gebracht door die perfide Wouter Bos. Joe Biden zou het Vaderland uit de Navo, en misschien zelfs uit de G20 gooien! We hadden ons te kijk gezet! Obama in de steek gelaten! Op zulke momenten vraagt de modale Nederlander zich af: "waar moet dat heen?". Maar hij is veilig thuis! De expat vraagt zich af: "waar moet IK heen?". Hier blijven leek in ieder geval geen optie. Ik zag de woedende menigte teleurgestelde internationale gemeenschappers al voor me!

Zoals het een goed Nederlander betaamt, heb ik de Nederlandse driekleur, alsmede een oranje wimpel, in huis. Moest ik die meenemen, of liep zoiets te veel in de gaten, om met een vlag over straat gaan? Ik kon natuurlijk beter niet teveel opvallen. Ik spreek toevallig vloeiend Duits, Deens en Belgisch, dus ik kon altijd voorwenden dat ik tot een trouwe natie behoorde. Maar wat als woedende menigtes mijn woning zouden binnendringen, mijn vlag roven en deze op het speelveldje van Shukugawa luid scanderend in brand steken, tezamen met een Wouterpop?

Ik moest, zo besloot ik, snel naar Roppongi, een zeer dure buurt in Tokyo waar (van uw zuurverdiende centen) het paleis van de Nederlandse ambassade staat. Ik wilde graag voor overleg bellen met landgenoten die verspreid over het land wonen, maar de CIA luistert dat natuurlijk allemaal af, en voor je het weet krijg je een drone op je dak, net als Bin Laden. Nee, beter was het, zo bedacht ik, de vlaggenmast thuis te laten, die natuurlijk wel brandt, maar waarvan het verlies geen schande voor Volk, Vorstin en Vaderland betekent, en vlag en wimpel reglementair opgevouwen in een rugzakje mee te nemen.

Onderweg zou ik alleen Deens spreken, om in ieder geval geen argwaan te wekken, en communicatie met de Japanse politie en geheime dienst te dwarsbomen. Bovendien moest ik mijn gezicht in een plastieken grijns trekken, in combinatie met wijd opengespoerde ogen, net als Anders Fogh Rasmussen. Zo moest ik incognito de Shinkansen in zien te komen, wel eerst met een stalen gezicht een kaartje kopen natuurlijk, en als de bliksem naar Roppongi. Me aansluiten bij de daar reeds verzamelde landgenoten, de vlag uithangen, en samen, liefst zingend, wachten op het einde.

Beschut door de invallende duisternis liet ik me van het balkon glijden en plofte veilig op de grond. Van bosje naar bosje rennend begaf ik me naar station Sakurashukugawa. Halverwege, bij het oversteken van de Shuku (niet over de brug natuurlijk, maar onopvallend wadend) werd ik opgeschrikt door een tweetal OH 1 helikopters die laag over scheerden. Was ik gezien? Druipend haastte ik me langs de rivieroevers, noordwaarts, een onzekere toekomst tegemoet. Wat als ze me te pakken kregen? In de verte waren de eerste honden hoorbaar. Kon ik in een boom klimmen? Maar het was al te laat. Meer dan een halve seconde kan het niet geweest zijn, maar ik was korte tijd afdoende afgeleid door een passerende politiewagen om recht in de armen van A., de plaatselijke hoogleraar politicologie, te lopen, die met zijn AiO's op kroegentocht was. Ik was er gloeiend bij.

"A.", sprak ik waardig, "mijn vaderland heeft het Vrije Westen verraden, zoals je ongetwijfeld vernomen hebt. Ik zal me niet verzetten tegen arrstatie." "Ralf, jongen, ik heb het gehoord", antwoordde hij. "Niet fraai. Maar zoals je weet is Japan helemaal niet actief in Afghanistan, en is onze voorlaatste regering gevallen over een emmertje diesel dat de marine op volle zee aan de Amerikanen had overgedragen. Ik denk dat je, voorlopig, wel veilig bent."

En verdomd, het is nog waar ook. Misschien was de Nederlandse paniek over onze internationale positie wel een tikje overdreven. Ik bedoel, niets ten nadele van mijn collega-deskundigen, maar ik vermoed bij nader inzien dat het wel overwaait. Nu die stomme Tsunami nog, en we kunnen over tot de orde van de dag.