Honderduizend krekels zijn nog wakker, en ik wil slapen. Ik probeer me voor te stellen dat het een applaus is, maar dat helpt niet. Hoeveel ik ook zwaai en buig op mijn balkon, het licht uit doe, het ratelen gaat door.
Ik denk dat ik een boterham met ossetong heb gegeten, maar ik kan de verpakking niet lezen. Ik ben analfabeet, overgeleverd aan de natuur en de seizoenen, en dat allemaal in het technologisch meest geavanceerde land ter wereld.
Voor krekels hebben ze hier nog geen oplossing, en tegen morgenmiddag vind ik dat waarschijnlijk maar goed ook. Maar nu niet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten