Pakjes

Heerlijk was het vorige week op de campus. Verstilde tuinen, een uitgestorven bibliotheek, hier en daar een lome campuspoes of een vriendelijke geleerde, en verder niemand. Dat beviel mij eigenlijk best. De campus werd er bovendien steeds mooier op, omdat de Sakura (kersenbloesem) begon te bloeien, en een sluier van wit-roze over de campus drapeerde.

Deze week is alles anders. Dinsdag verschenen, heel vroeg, een paar duizend jongens en meisjes in hun netste kleren om de welkomstceremonie voor de nieuwe eerstejaars bij te wonen. Een paar uur later werd de campus overspoeld door dezelfde duizenden tieners, inmiddels weer gewoon op gympies en in t-shirt. Dat was nog tot daar aan toe, maar eerstejaarsstudenten trekken ouderejaarsstudenten aan zoals ranja wespen. Die komen niet alleen, of zelfs maar in de eerste plaats, om zich een gewillige en verse bijslaap te verschaffen, maar om eerstejaarsstudenten ergens lid van te maken.

Studenten scholen namelijk samen in clubjes en verenigingen, die altijd kampen met leegloop. Leden studeren af, gaan in Tokyo wonen of vertrekken naar een andere universiteit. Ter compensatie moeten in de eerste weken van het jaar zo veel mogelijk nieuwe studenten lid worden gemaakt. Daartoe zijn alle denkbare middelen geoorloofd. Enorm veel lawaai maken bijvoorbeeld, door ingeblikte J-Pop op een karoakemachine af te spelen, bij voorkeur tegen de vergelijkbare machine van de concurrent in. Regelmatig collectief schreeuwen werkt ook, en komt bovendien saamhorig over. Een mysterieuze organisatie die de "pure music children" heet, heeft in weerwil van haar naam juist een stille strategie gekozen, namelijk door leden bij toerbeurt als sandwichman (m/v) te laten rondlopen. Ook kendo-demonstraties, het verspreiden van honderduizenden foldertjes, studenten aanspreken, groepsgewijs dansen en talloze andere methoden om aandacht te trekken worden niet geschuwd.

Het mooist vind ik de pakjes. Japanners zijn dol op verkleedpartijen, zo was mij al eerder duidelijk. Buschauffeurs zien er uit als generaals, schooljongens als Pruisische officieren, tuinmannen als bergbeklimmers (inclusief oranje helm), en obers als James Bond. Studenten hebben, na jaren een uniform te hebben gedragen, van de weeromstuit meestal uitgesproken slonzige kleren aan, maar deze week kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Natuurlijk moet dat vervolgens ook weer excessief; dat de karateclub in karatepak op de campus staat, kan ik volgen, maar voor speleologie heb je toch geen uniform nodig? Omdat de teksten op de diverse drachten meestal Engels zijn, kan ik tot mijn genoegen wel goed zien wie waarvan is.

Mijn favoriet, naast voornoemde pure muziekkinderen, is de frisbeevereniging. Ze hebben de mooiste slogan, "no disk - no life", die voor een computerclub trouwens ook heel geschikt zou zijn, een vrolijk blauw uniform en een ontspannen, vriendelijke campagne. Reeds enige dagen hoopte ik door hen aangesproken te worden, maar dat gebeurde niet. Nu wil ik ook helemaal niet frisbeeën, dus de schade is beperkt, maar dit was toch een beetje eigenaardig. Eerst dacht ik dat het was omdat ik zichtbaar een buitenlander ben, maar ik zag tot mijn ergernis dat een groepje Amerikaanse en Europese uitwisselingsstudenten wél enthousiast werd aangesproken.

Vanochtend ben ik tot een pijnlijke conclusie gekomen. Ik ben niet alleen geen student meer, ik zie er blijkbaar ook niet meer zo uit. Ik ben, waarschijnlijk, een soort meneer geworden. Ik weet nog niet of ik daar blij mee ben.