Eerst hoor ik hem alleen. "Yes yes! Hello! Yes!" Pas dan zie ik hem aan komen fietsen. De steunwieltjes heeft hij niet meer nodig, maar zijn luie of overbezorgde ouders hebben ze nog niet verwijderd. Op twintig centimeter van mijn scheenbeen komt hij tot stilstand. "Hello! Yes yes yes!"
"Spreek jij Engels?" vraag ik toch maar in het Japans. Hai! Straalt hij. "Hoor maar! yes yes hello!" "Schitterend", zeg ik niet geheel naar waarheid. "Ja", gaat hij verder, "ik spreek Engels. En goed ook. En jij komt uit Engels!" "Eigenlijk kom ik uit Nederlands", zeg ik, maar een boze blik verraadt dat dit niet de gewenste reactie is. "Het is eigenlijk hetzelfde hoor", zeg ik er dus maar achteraan.
"Nu ga ik weer naar huis", zegt hij, en draait kordaat zijn fiets in de tegengestelde richting. Nu is het wereldberoemde "sayonara" in het moderne Japans in feite vrijwel geheel verdwenen, en ik zeg dan ook ten afscheid "bye bye!", zoals alle andere Japanners dat ook doen. Meteen staat hij op de rem. Gepikeerd en een tikje hoogartig staart hij me aan.
"Nee, niks bye bye! In het Engels zeg je goodbye."
weer wat geleerd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Ik zal dus ook wel geen rarufu-san moeten zeggen maar gewoon mr. rarufu? Bij upperclass Caïrenen was (is?) het ook hip bye bye te zeggen, maar dat klonk dan vaak meer als "boei boei".
Nee, de achtervoegsels blijven tot dusverre behouden. Vaak wordt van voornamen de laatste mora (lettergreep) weggelaten, gevolgd door een achtervoegsel.
Ik ben dus meestal "Raru-chan", wat letterlijk vertaald zoiets als "rallieschatje" betekent.
Een reactie posten