Drie

In Nederland, het land waar ik met wisselend genoegen het grootste deel van mijn leven heb doorgebracht, heb ik drie premiers bewust meegemaakt: Lubbers, Kok, en Balkenende. Als (zeer) klein kind heb ik ook nog onder het juk van Joop den Uyl en Dries van Agt geleefd, maar daar weet ik niets meer van, zogezegd een geluk bij een ongeluk.

Hoe lang ben ik nu helemaal in Japan? Dik twee jaar. Hoeveel Japanse premiers heb ik inmidels meegemaakt? Ook drie! Eerst Abe (een gek), toen Fukuda (een lul), en momenteel Aso (een gek en een ontzettende lul). Dat komt doordat deze heren alledrie lid zijn van een partij, de Liberaal Democratische, die de regeringsmacht had, maar deze vrijwel zeker zou verliezen bij de verkiezingen van afgelopen zondag. Niemand wilde de premier zijn die de partij te grave zou dragen.

Dat het zó mis zou gaan, hadden echter niet veel mensen verwacht. The Times noemde Aso, die het uiteindelijk maar werd, afgelopen februari al "Japan's answer to George Bush", vanwege diens inmiddels indrukwekkende lijst zeer domme en schadelijke uitspraken. Deze vloeien overigens deels voort uit Taro's onvermogen om Japans te lezen, wat geregeld tot wartaal leidde. Niet dat ik dat zelf zo goed kan, trouwens, maar ik ben dan ook geen premier. Nog niet in ieder geval.

Toch was niet verwacht dat de klap zó hard zou zijn. De Liberaal Democraten zijn weggevaagd. Deels kwam dat door de uitstekende strategie van de oude rot Ozawa, die in ieder kiesdistrict waar de Liberaal Democraten een eminente, beroemde, of ervaren kandidaat opstelden, daar een jonge vrouw tegenover zette. In veel gevallen bleek dat te werken; zeker gewaande LDP zetels zijn veroverd, en er zitten meer vrouwen in het parlement dan ooit. (Maar nog steeds idioot weinig.)

Maar wat nu? De democraten hebben van alles beloofd dat ze zeker niet waar kunnen maken. De staatsschuld is enorm, de bevolking is vergrijsd en met de wereldeconomie gaat het ook niet echt denderend momenteel. Bovendien is de partij eigenlijk een verstandhuwelijk van rechtse en linkse groepjes, die weinig meer gemeen hebben dan een afkeer van de conservatieven en de confessionelen. Dat wordt ruzie, kortom.

Ik maak mij op voor de inauguratie van mijn vierde Japanse premier -in de vaste overtuiging dat ik nummer vijf ook nog wel meemaak.