Globaal poepen

Ik ben van nature een vreemdpoeper. Dat is maar goed ook, want ik reis veel, en onderweg moet je overbodige ballast zo snel en efficient mogelijk kwijtraken. Dat is gezond en, zeker als je per vliegtuig reist, milieuvriendelijk. Er kan geen WC voorbij komen of ik duik er in en laat er iets achter, zodoende bouwend aan een netwerk van poepplekken dat gaandeweg de hele wereld zal omgorden. Dat u dat alvast weet. Alleen Sheremetyevo, de afschuwelijke luchthaven van Moskou, heb ik overgeslagen. Eerdere reizigers hadden zowel het sanitair, als de vloeren en muren, met een dikke, veelkleurige laag menselijke uitwerpselen ingesmeerd, die ik niet zonder gevaar voor eigen leven dacht te kunnen navigeren. Daarom maar gewacht tot in het vliegtuig naar Wenen, zonde van het milieu, maar het toestel was gelukkig al een stuk lichter omdat mijn bagage abusievelijk naar Magnitogorsk was gestuurd.

Ook als ik niet op reis ben poep ik bij voorkeur vreemd. Behalve milieuvriendelijk en gezond, is het namelijk ook praktisch en hygiënisch. Wie de eigen WC thuis gebruikt, zal deze immers op den duur ook moeten schoonmaken, een vervelend karweitje dat dan ook maar al te vaak veel te lang wordt uitgesteld. Zeker in studentenhuizen, maar ook in de woningen van andere drukbezette en verstandige mensen, treedt in het sanitair maar al te vaak een zekere sheremetyevering op. De oplossing is natuurlijk simpel. De toiletten van bibliotheken, universiteiten, ziekenhuizen en andere vrijelijk toegankelijke instellingen worden volgens een rooster schoongehouden en zodoende benadeel je niemand door ze te gebruiken. Nog los van, weer, de winst voor het milieu de die schone thuiswc oplevert door de veel lagere schoonmaakfrequentie daar.

Ik heb natuurlijk, als ik mij eens ambtelijk mag uitdrukken, mijn voorkeurslokaties. Het Natural History Museum in New York, de Koninklijke Bibliotheek in Kopenhagen (niet op de begane grond gaan!), maar ook Museum de Buitenplaats in Eelde zijn allen uitstekend voorzien. De beste jachtgronden voor de vrije poeper bevinden zich echter nergens anders dan in Japan. Niet alleen omdat alles blinkend schoon is, maar vooral om de stortvloed aan verbazende en nuttige technologie. Zelf doortrekkende potten zijn natuurlijk niet echt bijonder, net zo min als voorverwarmde brillen. Maar wat te denken van een klep die zich opent bij het binnentreden en, indien de klant aanstalten lijkt te maken tot staand urineren ook de bril automatisch omhoog doet? Ik bedoel maar.

Veel dameswc's zijn bovendien uitgerust met een apparaat dat een luid doorspoelgeruis produceert, omdat veel Japanse vrouwen zich schamen voor het vrolijke plonsgeluid van hun vallende uitwerpselen, en daarom gedurende de hele zitting plachten door te trekken. Natuurlijk is dit een eigenaardige neiging, omdat immers alleen poepende vrouwen het doen. Niemand zal immers ooit denken "wat een doorgetrek weer, ik vraag me af of er iemand een computerspelletje zit te spelen, of een bundel van Adriaan Bontebal te verslinden", integendeel! Iedereen denkt natuurlijk, terecht, "juffrouw Tanaka zit weer te kakken". Maar hoe vreemd de neiging ook zijn moge, de techniek staat voor niets en het nodeloos watergebruik is ingedamd.

Ware ik als reiziger in Japan zou ik dolgelukkig zijn in dit sanitaire walhalla Maar uitgerekend nu is mijn gezonde, efficiënte en milieubewuste gedrag aan het veranderen. Thuis heb ik namelijk ook een Japanse WC, en wel een heel mooie. Niet dat oud-roze meteen mijn favoriete kleur is, maar naast de bril is bovenstaand paneeltje bevestigd, waarmee een rectale reinigingsinrichting kan worden bediend. Nu was ik nooit een bidetgebruiker, maar eenmaal gewend aan een persoonlijke, goed afgestelde billenwasser, merk ik dat ik in mijn poepgedrag steeds meer een huismus aan het worden ben.