Umeda

Aardige jongelui lijken het me. Gedrieën staan ze vrolijk te babbelen in de metro. Een beetje alternatief, maar nog net niet zo dat het aanstellerij wordt. De een een sikje, de ander een baseballpetje, en zij heeft vrolijk kort haar, en voor een Japanse jongedame überhaupt een opvallend ontruttig uiterlijk. Een diepe onderlinge vertrouwdheid spreekt uit hun conversatie.

Dat is natuurlijk prachtig, maar dat die conversatie over mij lijkt te gaan is minder prettig. Bij binnenkomst van de metro stiet ik, zoals vaak, mijn hoofd, en gebruikte vervolgens de naam des Heren tamelijk ijdel. Dat trok aandacht. En nu staan drie vrolijke Japanners, in hun onbegrijpelijke taal, pal tegenover mij over mij te praten. Dat denk ik tenminste. Verstaan kan ik ze niet, maar hoe nadrukkelijk kun je niet naar iemand kijken, en dan af en toe heel steels wel?

Normaal gesproken overkomt zoiets me niet. Op de campus van de universiteit, gekleed in een net overhemd of professorabel corduroy, gaat men er meestal van uit dat ik wèl Japans spreek, of tenminste een beetje, net als de meeste andere witte en zwarte geleerden en onderwijzers hier. In de metro echter, gehuld in een T-shirtje en een knalblauwe regenjas, een fototoestel aan een koordje om mijn nek, ben ik een streotype toerist, die redelijkerwijs geacht kan worden geen woord Japans te verstaan.

Het drietal schrikt op als de metro afremt voor een station. "Is dit Umeda al?" hoor, en versta, ik een van hen vragen. Nu kan ik niet veel zeggen in het Japans, maar wat ik kan, kan ik goed, en dit is mijn kans. "Ja hoor" zeg ik dan ook deftig, en duidelijk articulerend, "dit is station Umeda". Ik sta op, grijns malicieus in drie diepgeschokte gezichten, die nu hopelijk in de veronderstelling verkeren dat ik al het voorgaande ook heb verstaan, en loop tevreden naar de deur. Het petje weet, zich hervindend, nog net "dankuwel" te piepen.

Ik stap het perron op en stoot andermaal keihard mijn kop tegen het deurkozijn van de metro. Een Nederlands woord galmt door het station.