Vet

Mijn kantoorgenoot H. kwijt zich van de schone taak mij te onderrichten en wegwijs te maken in de wonderen van het japanse junkfood. Heden komt hij aanzetten met de rijstbal-hotdog; een knakworstje in een soort deeghoesje, vervat in een klomp witte rijst en omwikkeld met een lap zeewier. Niet vies, niet duur en niet gezond.

Al etend spreken wij over ons onderzoek. Hij doet onderzoek naar oorlogstribunalen, en ik, onder meer, naar volksgezondheid. "Wist je, H.-san", zeg ik, "dat men in Europa denkt dat Japanners zo oud worden door hun gezonde, magere dieet?" Vanachter een berg snoepverpakkingen, chocola, koekjes en vermoedelijk nog ergens een computer, kijkt hij mij verbaasd aan. "Wiewie?" "Yes, really."

Wat begint als gewoon lachen eindigt met een hikkend hoofd dat tussen al het snoepgoed nagenoeg verdwijnt. Terwijl H. verlamd door hilariteit op zijn bureau ligt, zie ik dat buiten op straat een kar met grote poffertjes-bakplaten is verschenen. Die zijn niet voor poffertjes, weet ik, maar voor octopusballen -een soort oliebollen met een zacht stukje inktvis erin en, vooral, een keur aan vettige sauzen erop. "H.-san", zeg ik, "takoyaki desu ne?" Maar hij is al opgestaan. Denkend aan mijn steeds stijgende levensverwachting hef ik mijn buik op, en waggel achter hem aan naar buiten.