Ken

Ken Tanaka loves you! Ja, het is wat. Ken Tanaka, woonachtig in Los Angeles, zoekt zijn biologische ouders. Hij is, zo legt hij uitentreuren uit op zijn website en in zijn youtube video's, in 1973 als baby geadopteerd door de familie Tanaka uit Shimane. Dat was, volgens Ken zelf, bijzonder modieus in die dagen, een witte baby, net zoals tegenwoordig mensen als Angelina Jolie en Madonna leuke bruine kindertjes uit verre streken adopteren. Sinds 2007 is Ken echter terug in Amerika, op zoek naar zijn biologische ouders Jonathan en Linda Smith.

Ken werkt in Los Angeles als beeldende kunstenaar, niet eens een slechte, en heeft tientallen Youtube filmpjes gemaakt over zijn leven in Amerika en vooral over zijn zoektocht naar Jonathan en Linda. Hartverwarmend allemaal, maar als zodanig niet echt interessant. Wat van groter belang is, is dat hij een aantal uitstekende en bijzonder komische filmpjes heeft gemaakt voor studenten Japans, in samenwerking met ene Remi February, waarin vooral het non-verbale aspect avn de taal op onnavolgbare wijze uit de doeken wordt gedaan. Kijk, daar heb ik wat aan:



Maar wat te denken van Ken zelf? De Amerikaanse acteur David Ury is niet meteen een enorme beroemdheid, maar dat hij sprekend op Ken Tanaka lijkt is toch vrij veel mensen opgevallen. Geen probleem natuurlijk, Ken is met camera en al bij David op bezoek gegaan, bij welke gelegenheid beide heren vaststelden niet alleen een uiterlijk, maar ook dezelfde geboortedatum te delen en in stromen van tranen tot de conclusie kwamen dat ze wel tweelingbroers moesten zijn, vroeg gescheiden en geadopteerd door twee verschillende families. Brokken in kelen, kortom, maar het was wel opmerkelijk dat Ken en David in het betreffende filmpje telkens net niet tegelijkertijd in beeld waren.

Dat is niet het enige probleem. Het adopteren van buitenlandse kinderen is in Japan verre van gebruikelijk en er is geen enkele reden aan te nemen dat het in de jaren '70 tot een rage gekomen is, hoezeer Ken dat ook beweert. Bovendien importeren de Verenigde Staten adoptiekinderen, maar exporteren ze normaal gesproken niet. En hoezo zouden mensen in Shimane ooit iets modieus doen? Shimane is ongeveer zo trendy als Minsk in de regen.

Het is ook wel een erg ongelukkig toeval dat zowel de Japanse als de Amerikaanse ouders namen hebben die zo gangbaar zijn dat ze vrijwel onmogelijk terug te vinden zijn. Er zijn duizenden Jonathans Smith en ook een heel stel Linda's. De naam Tanaka is in Japan zo gewoon dat "Taro Tanaka" in het Japans min of meer op dezelfde wijze wordt gebruikt als "Jan Jansen" of "Piet Snot" in Nederland. Zelfs van "Ken Tanaka" lopen aardig wat exemplaren rond. Na te trekken is het levensverhaal van Ken dus niet. Dat is maar goed ook, natuurlijk. Als er op een dag een, pakweg, Evert Wisniewski opduikt in Groningen, in Polen opgegroeid en nu op zoek naar zijn biologische vader Ralf Futselaar, dan zijn van die zoektocht waarschijnlijk niet gek veel filmpjes te maken. Ik ben zeer waarschijnlijk de googlebaarste mens op aarde.

Kan dit alles me ook echt iets schelen? Ik bedoel: van Ken? (Van Evert verwacht ik nog jaren niks te horen). Nee, eigenlijk niet. Het zijn aardige filmpjes, waar je iets van op kunt steken, mooie schilderijen en tekeningen en het is op het oog ook wel een aardige, zij het wat belegen jongen, of hij nu als Ken of als David optreedt. En het zou de beide tweelingbroers, denk ik, op hun beurt geen verdriet doen dat ik de nodige twijfels houd. Niet voor niets staat er een disclaimer op Ken's youtube profiel: "Ken Tanaka lives in a reality that is likely very different from your own. In this reality, rather unreal things can and do happen. Please keep in mind that these videos are meant for entertainment purpose."