Gevallen vrouw

Japanners fietsen meestal op de stoep. Ik niet. Het schiet niet op, het is hinderlijk voor voetgangers en bovendien betaal ik niet voor niets belasting voor die mooie, perfect geasfalteerde autowegen. Aanvankelijk dacht ik dat mijn vrijpostig weggebruik verboden was, maar de agenten van de verkeerspoltie zwaaien altijd vriendelijk als ik door het verkeer heen slalom. Af en toe kom ik bovendien een groepje wielrenners tegen, die natuurlijk ook niet op de stoep rijden. In de afdaling hou ik ze niet bij, maar bergop slinger ik altijd met een ruime baan om het amateurpeleton heen en ga op kop, om even te laten zien waarom ik sinds jaar en dag bekend sta als de Pantani van de Lage Landen. Automobilisten geven, van gepast ontzag vervuld, altijd de ruimte.

Nood breekt echter wet. Komend van de K-markt moet ik rechtsaf, en dan nog een keer rechtsaf, en in dit linksrijdend land kan ik me twee oversteken besparen door honderd meter over de stoep te rijden. Ik ben ook de enige niet, trouwens, want voor me reed, vandaag, een middelbare dame. Tot mijn tevredenheid reed ze nog lekker door ook. Zozeer zelfs, dat ze een beetje op mij uit begon te lopen, maar niet voor lang. Die boom was er eerst, natuurlijk, en dat hek had ze ook wel mogen zien. Voor mijn ogen raakt ze achtereenvolgens hek en boom, om vervolgens met een woeste zwaai onzacht ter aarde te stuiken. Ze blijft, tot mijn ontzetting, liggen. Ik ben als eerste ter plaatse.

"Mevrouw", begin ik in mijn beleefdste Ongerustheidsjapans, "gaat het? Zal ik een ambulance voor U bellen?"

Ze beweegt. Kermend aanschouwt ze de ravage van boodschappen, zonneklep en schoenen om haar heen. Zwaar gewond lijkt ze me bij nader inzien niet, hoewel ze haar val nogal ondeskundig, want met haar hoofd, heeft gebroken.

"Ik dacht", jammert ze, "wat een enge buitenlander achter me! Ik fiets gauw weg! En nu ben ik gevallen!" Ze kijkt me vol ontzetting aan en begint nu echt te huilen. "U bent eigenlijk best aardig." "Ja hoor", geef ik toe, terwijl ik haar yoghurttoetjes, melk en groente terugstop in haar mandje en haar hoffelijk overeind en in haar schoenen help. "Kan ik nog iets voor u doen?", vraag ik, iets beleefder dan nodig is. Dat hoeft niet. Ze maakt wat verbouwereerde excuses en schokschoudert, de fiets aan de hand, naar de einder.

Als ik mijn neergekwakte mountainbike oppak, komt er net een jonge moeder aangefietst. "Gaat het?" Het gaat. Omdat ik mijn zadel recht moet zetten voor ik verder kan, laat ik haar voor, ik ben toch op de hoffelijke toer, dus het kan in een moeite door. Achterop zit een klein meisje.

"Hee!" roept zij "jij bent een buitenlander! Kom jij uit Amerika?" "Nee", zeg ik, "ik kom uit Nederland, dat ligt in Europa." "Gaaf!" tsjilpt ze opgetogen, "ik ga morgen op school vertellen, dat ik een vriend uit Nederland heb." Haar moeder lacht. Ze zwaaien ten afscheid.

Ik ben geen enge man.