Zal ik proberen te beginnen met iets positiefs? Afgaand op wat ik online lees is de Nederlandse pers grotendeels opgehouden met het schrijven van "episch centrum" in plaats van "epicentrum". Dat is mooi, als ze inderdaad schrijven over het punt op het aardoppervlak precies boven (Grieks: "epi") het hypocentrum van een aardbeving, en niet over, ik noem maar wat, een publieke voorziening waar je een heldendicht (Grieks: "epos") kunt laten dichten. Dat is meestal het geval. Aardbevingen krijgen aandacht in overvloed, maar centra voor epiek worden door de Nederlandse pers vrijwel doodgezwegen, zodanig zelfs dat ik niet eens zeker weet of er wel epische centra bestaan.
Daar houdt het goede nieuws ook wel ongeveer op. Hoewel de gevolgen van de aardbevingen van vorige week op de keper beschouwd dik meevallen en de problemen bij de kerncentrales in Kanto met het nodige kunst en vliegwerk vooralsnog nog net hanteerbaar lijken, tarten de gevolgen van de tsunami's ieder voorstellingsvermogen. Hele dorpen zijn weggevaagd en duizenden mensen zijn vermist, van wie verreweg de meeste dood zullen blijken -voor zover hun lichamen überhaupt ooit worden teruggevonden. Ik hoef daar hier gelukkig niet over uit te wijden. De beelden zijn overal te zien geweest.
Van de gigantische rampen in het Noordoosten is hier, in West Japan, vrijwel niets te merken. Alles is nog heel, de treinen rijden, de zon schijnt en nagenoeg iedereen is gewoon aan het werk. Veel keuze hebben we ook niet. Er is vrijwel geen vervoer mogelijk naar het Noordoosten, dus al zouden we hier massaal dekens inzamelen, emmers vol bloed geven en vrijwillige reddingsbrigades opzetten, dan nog zou daar voor de mensen in het Noordoosten weinig van te verwachten zijn, afgezien van een nog verdere overbelasting van de zeer fragiele infrastructuur ter plaatse. We volgen het nieuws, net als mensen dat elders in de wereld doen, en zodoende maakt het weinig verschil of je de gebeurtenissen volgt vanuit Kinki, of vanuit Dedemsvaart of Rasquert.
Groot verschil is dat de meeste inwoners van Kinki mensen kennen in het Noordoosten van Japan, en de meeste mensen in Dedemsvaart en Rasquert, naar mijn inschatting, niet. Inmiddels is met de meeste getroffen gebieden een zekere mate van email- en telefoonverkeer mogelijk, zodat de allergrootste angst voor het lot van vrienden en verwanten is vervangen door opluchting voor velen en verslagenheid voor weinigen. Toch is nog lang niet iedereen terecht en veel mensen in het rampgebied hebben ook wel iets anders aan hun hoofd dan al hun vage kennissen en verre collega's in de rest van het land op de hoogte te brengen van hun wedervaren. Ik heb bijvoorbeeld geen idee hoe het met mijn collega N. in Sendai is, en ik heb weinig hoop dat daar de komende dagen verandering in zal komen.
Een tweede verschil met Dedemsvaart en Rasquert is dat de inwoners van Kinki de dramatische situatie bezien in de wetenschap dat ook hen op ieder moment een zware aardbeving ten deel kan vallen. Seismologen menen zelfs dat het waarschijnlijk is dat de aardbeving van vrijdag gevolgd zal worden door meer tectonische onrust in de regio. Voor de meeste mensen hier, die de aardbeving van 1995 en het daarop volgende inferno hebben meegemaakt, maakt het weinig verschil, maar voor mij wel.
Opmerkelijk genoeg ben ik minder ongerust over aardbevingen dan ik was. Niet omdat ik mezelf nu beter in staat acht branden, instortende gebouwen en enorme vloedgolven het hoofd te bieden, maar omdat ik van nabij heb meegemaakt hoe snel en adequaat op dit soort rampen gereageerd wordt. Afgelopen vrijdag waren binnen een paar minuten na de aardbeving alle hulpdiensten gemobiliseerd, de kerncentrales uitgezet (even los van de vraag of dat ook genoeg geholpen heeft, maar goed) en was via radio en televisie informatie beschikbaar in zowel het Japans, als in het Engels, Chinees, Portugees en Koreaans. In een land waar normaal gesproken geen kip een woord over de grens spreekt, bepaald geen geringe prestatie. Ook de kwaliteit van de hulpverlening, voor zover ik dat op afstand kan inschatten, lijkt uitstekend te zijn. Episch, zelfs.
of, in het Japans:
7 opmerkingen:
Mooi stuk. Maak het precies zo mee. Een blogfan in Kyoto.
Zinnige niet-paniekerige informatie over de staat van de reaktoren is te vinden op de site van het IAEA.
http://www.iaea.org/newscenter/news/tsunamiupdate01.html
Vooralsnog geen gloeiende wolken. En dat komt er ook niet aan, ondanks wat de Volkskrant ons wijs probeert te maken.
B.
Waar zit Ralf eigenlijk tegenwoordig, vroeg Bernhard achteloos op de bank zo net. 'In Japan, veronderstel ik,' zei ik. O. Japan. Waar eigenlijk? In de buurt van het episch centrum? (;-))
Gelukkig heb je een blog en ben je ongedeerd. Terwijl de aarde bij jullie schudde, groeide ons twee weken oude vier weken premature wereldwonder (babydochter Aster, ik vond het altijd al een mooie naam) over haar geboortegewicht heen. Morgen photoshoppen we de geboortekaart in elkaar. Mail je me je postadres?
Liefs,
Lara
We verwachten in deze tijden natuurlijk wel een dagelijkse blogupdate. Zeker gezien de lengte van je bijdragen ben jij voor mij het episch centrum van de berichtgeving over Japan.
Dag Ralf,
Hulde voor je voortvarende verslaggeving van de grote ramp. Mocht ik een joodse interpretatie geven aan je huidige slachtofferschap, dan zou ik nu zeggen dat je een van de gelukkigen bent, over tien jaar zouden deze woorden natuurlijk vervangen zijn door het oordeel dat ook jij tot een van de slachtoffers behoort.
Gelukkig vormen je Groningse roots een prima bron voor nuchterheid in dit woeden der gehele wereld. Dat sluit geloof ik wel aan bij de Japanse mentaliteit. Bezigt men in Japan ook een equivalent van "nait soezen, deurbroezen"?
Helaas, het gaat alweer mis in de NRC van vandaag. De correspondente in België, Caroline de Gruyter, beschrijft het Schumanplein in Brussel als "het episch centrum van de Europese politiek en bureaucratie", en dat bedoelt ze vast niet.
Een reactie posten