Vliegen

Al voor het opstijgen staart hij me onafgebroken aan, vanaf de overkant van het gangpad. Af en toe kijk ik terug, maar dan draait hij abrupt zijn hoofd om, alsof ik hem een oneerbaar voorstel heb gedaan. Pas na een minuut of twintig begint hij brutaler te worden. Hij zwaait. Ik zwaai terug, zo ben ik dan ook wel weer. Hij schreeuwt. Ik overweeg wel, maar besluit toch maar niet terug te schreeuwen. Hij steekt zijn vinger krachtig in het vermoeid ogende, vlezige gezicht van de vrouw op wier schoot hij zit. "Dit is mama", meldt hij, eigenlijk ten overvloede. "Is dat zo?", Japans ik terug, "steek je vinger dan maar niet in haar oog". Hij lacht. Zij niet. Allang niet meer.

Na een uur glinstert het nachtelijk Osaka onder ons. Hij kijkt me nog eens goed aan, grijnst, en klautert dan zeer tegen haar zin tegen mama's lichaam omhoog, zich optrekkend aan haar borsten en haar, tot hij stevig met zijn beide voeten op haar dijen staat en de andere passagiers kan zien zitten. Terwijl hij zich stevig aan de moederscalp vastklampt, wijst hij met zijn vrije peuterhand in mijn richting en schreeuwt "GAI! JIN! GAI-JIN! GAIJIN! GAIJIIIIIN!" Tevreden gaat hij weer op schoot zitten. Dat is ook weer gelukt. Iedereen weet nu dat er al die tijd een buitenlander in het toestel zat, toch mooi dat hij het nog net op tijd doorhad. Hij zwaait voor de aardigheid nog eens. Mama kijkt moe, zegt niets en zwaait ook al niet. We dalen.

Ja, beminde lezers, ik was weer eens op reis, maar inmiddels ben ik weer veilig thuis in Kinki. Voor iemand met een uitgesproken hekel aan reizen, en aan reizen per vliegtuig in het bijzonder, doe ik het opvallend vaak. Nu ben ik weer naar het afgelegen eiland Kyushu afgereisd. Waarom schrijf je daar niets over op je weblog, Ralf? Nou, geen zin en geen tijd natuurlijk! maar ik zal de komende dagen, retrospectief dus, het een en ander over dit mysterieuze eiland uit de doeken doen. Beloofd.